Под манастир, под гъба и листо
религията търси свое име.
Монах и мравка от едно тесто
изпичат хляб в небесната родина.
Върху земята – расо и копнеж,
мравуняци, камбани и икони.
Ако троха до устните допреш,
религията почва да се рони.
Изгрява дъжд или цъфти оцет,
пръстта е жадна и разколебана.
Навярно Господ е голям поет,
щом се наема с думи да ни храни.
И само Той – невинен и сломен
от гъба, от листо или от черква,
ни казва да измием този ден
и с Него да приседнем на вечеря.
След като вкусим сянка на храна,
Той ще си тръгне бавно към гората.
След Него ще върви една сърна –
да Го целуне и да Го изпрати.
Be First to Comment